ظاهرا هیچ کسی مایل به آوردن صلح در افغانستان نیست. به سخن دیگر، هیچ گروهی که فعلا حرف از صلح می زنند و پاچه بر زده اند تا در گفتگو با طالبان پیش قدم شوند، حاضر نیستند مردم بعد از سالها ویرانی و تباهی دوباره نفسی تازه کرده و روی خوش زندگی درخانه اش را ببینند. این حرف به عنوان یک ادعا، اثباتش خیلی ساده است: درحال حاضر بیشتر از دو گزینه روی میز وجود ندارد. یا با طالبان صلح شود و یاهم روند نیمه بندحکومت داری افغانستان به همین شکل ننگین ادامه یابد. در هر صورت، گروهی ذینفع است. اگر میان دولت و طالب صلح شود، بزرگترین ذینفعان مردم افغانستان اند. حد اقل منفعت صلح این است که (در خوشبین ترین حالت)شهروندان عادی دیگر قربانی انتحار و انفجار طالبان نمی شود و راه های مواصلاتی ولایات به کابل دیگر خطری برای تردد شهروندان نخواهد داشت. اما در حالت عکسش که ادامه جنگ با طالب و تداوم حکومت نیمه بند دموکراسی باشد، نیز کسانی استند که بیشترین نفع را از این حالت می برند. گروه های ی، حکومت که فعلا با کارزار صلح اوری امریکا مخالف است، گروه های شورشی. این ها در واقع امر کسانی اند که بقول معروف کلید صلح در دست شان است. اینها به خاطر پیش فرض متضرر شدن منافع ی و اقتصادی شان در صورت صلح با طالبان، حاضرند نهایت تلاش شان را کنند تا روند صلح و صلح آوری را کندتر کنند.
خلیل زاد از یک در تلاشش را می کند تا منت گذار مردم افغانستان باشد. از سویی، حکومت تا اخرین تلاشش می خواهد تلاش خلیل زاد را خنثی و بی نتیجه جلوه دهد. و گروه های ی دیگر نیز از سمت سوم چشم به ادامه نفع شان دوخته است. این وسط چشم مردم ما تا نتیجه مطلوب مذاکرات اینها سفید خواهد شد.
غربت قانون در سایه حکومت اشرف غنی
صلح ,افغانستان ,های ,شان ,مردم ,طالبان ,گروه های ,صلح در ,خلیل زاد ,که فعلا ,صلح و
درباره این سایت